Part one: Een ode aan Femen en de vrouwen van de Ukraine
Vandaag weer helemaal boos geworden over de Tepel politiek, zoals zo goed beschreven door Esma Linnemann in haar essay ‘Leve de Tepel’ in de Volkskant bijlage van vandaag (26 maart 2022).
“Een toegenomen seksualisering van borsten, de angst om naakt te worden gefotografeerd en je boezem op sociale media terug te zien. En dan ook nog onder invloed van plastische chirurgie een steeds dwingender schoonheidsideaal.” Grrrrr! Ik las verder hoe de borst is ingezet door feminisme in de strijd voor meer vrijheid. Vanaf de jaren ‘60 en nu is de inzet “hetzelfde, autonomie, de vrijheid om als vrouw te doen met je lichaam wat je wil en het niet steeds te hoeven ervaren door de keurende ogen van de ander.” Het terugeisen van dit deel van het vrouwenlichaam, het is van ons en meer dan een seksuele prikkeling voor de ander bestemd voor geld macht of lust. So True!
En toen noemde Esma Femen, de van oorsprong feministische actiegroep die strijden voor vrouwenrechten met hun blote bovenlijven. Ik schrok, niet van de prachtige moedige vrouwen, maar van de kleuren waarmee ze hun borsten kleurden en het logo in Blauw & Geel. Daarom is deel één van mijn gloednieuwe ‘The return of The Nipple’ een ode aan hen en aan de moedige vrouwen van dit moedige land.
